Samodzielnie, czy lepiej zatrudnić firmę?

nej. Zasadnicza część tego rodzaju ubikacji zbudowana jest z owalnej misy zmontowanej na poziomie posadzki, zakończonej w dolnej części odpływem o średnicy od 75 do 100 mm. Po obu stronach misy znajdują się (choć nie zawsze) podst

Samodzielnie, czy lepiej zatrudnić firmę? czyszczenie dywanów wrocław

Ciekawostki z Wiki

Ubikacja kucana, ubikacja narciarska (właśc. ubikacja turecka, ubikacja arabska) ? typ urządzenia sanitarnego, służącego do wypróżniania się w pozycji kucznej. Zasadnicza część tego rodzaju ubikacji zbudowana jest z owalnej misy zmontowanej na poziomie posadzki, zakończonej w dolnej części odpływem o średnicy od 75 do 100 mm. Po obu stronach misy znajdują się (choć nie zawsze) podstawy na umieszczenie stóp. Niektóre modele mają możliwość spłukiwania za pomocą specjalnych zaworów spłukujących. Wykonane są najczęściej z ceramiki lub stali nierdzewnej. W przeciwieństwie do ustępów innych typów nie posiadają własnego zasyfonowania.

Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Ubikacja_kucana


Osobna sypialnia

Duże mieszkanie to marzenie prawie każdej kobiety. Osobna sypialnia, osobna garderoba, trzy łazienki, dom pełen dzieci. Jest tylko jeden kłopot. Wszystko powyższe oznacza dużo sprzątania. Pracując codziennie nie każda kobieta ma czas zająć się należycie domem i dopilnować, by kurz nie gromadził się na meblach. Dla takich kobiet swoją ofertę kieruje każda firma sprzątająca. Korzystanie z usług takich firm pozwala zaoszczędzić tak cenny czas. W dzisiejszych czasach taka firma to coraz rzadziej luksus, a coraz częściej konieczność. Usługi tego typu doceniają nie tylko osoby aktywne zawodowo, ale także ludzie niepełnosprawni, dla których zwykłe umycie podłóg, czy okien jest często rzeczą bardzo trudną, jeśli nie niemożliwą. Firma sprzątająca może wyręczyć w wielu pracach. Szczegółową ofertę, jak też cennik znaleźć można na stronach internetowych. Miłym zaskoczeniem mogą być bardzo niskie ceny oferowanych usług. Duża konkurencja na rynku zmusza firmy zajmujące się sprzątaniem do obniżania stawek i kierowanie swojej oferty ku klasie średniej. O wysokiej jakości oferowanych usług świadczy to, iż klienci korzystają z nich coraz chętniej i coraz częściej wracają.


Historia dywanu

Perskie dywany z włosiem zachowane do dnia dzisiejszego pochodzą z okresu po XVI wieku3, jednak sztuka tkania dywanów w Persji jest znacznie starsza4. Perskie dywany sprzed XVI wieku opisywane były w literaturze i dokumentach historycznych4.

Ksenofont wspomina luksusowe dywany wytwarzane przez Medów4. Zachowane przekazy z podbojów Aleksandra Macedońskiego wspominają, że władca miał znaleźć dywan w grobowcu Cyrusa II Wielkiego4.

Cesarz wschodniorzymski Herakliusz, panujący w latach 610?641, miał zabrać dywan pokaźnych rozmiarów z pałacu Sasanidów po zajęciu Dastjerdu w 628 roku5. Bogato zdobiony dywan z Baharestanu padł łupem Arabów po zdobyciu Ktezyfonu w 637 roku5. O sztuce tkania dywanów w Persji i zręczności tamtejszych rzemieślników pisał chiński podróżnik Xuanzang5. W okresie panowania Umajjadów (661?750) i Abbasydów (750?1258) dywany perskie zdobiły pałace władców Wielkiego Kalifatu Islamskiego5. W okresie panowania Seldżukidów sztuka tkania dywanów rozwinęła się dalej wraz z szerszym zastosowaniem przez tkaczki węzłów typu giordi (tureckich)5. Rzemiosło rozwijało się również pod panowaniem Timurydów (1370?1526) po wprowadzaniu subsydiowania produkcji.

Rozkwit sztuki tkania dywanów przypada jednak na okres panowania Safawidów (1501?1736)6, kiedy dwór królewski zaangażował się w równoczesne wsparcie handlu, rzemiosła i sztuki5. Powstały warsztaty produkujące dywany wyłącznie na zamówienia królewskie. Z nomadycznego rzemiosła zaczął powstawać przemysł, a dywany eksportowano do Indii, Indii Wschodnich, Imperium osmańskiego i do wielu państw Europy3. Szachowie Tahmasp I i Abbas I Wielki obdarowywali dywanami zagranicznych władców i dygnitarzy5. Z tego okresu znanych jest około 1500 dywanów lub ich fragmentów7.

Przemysł dywanowy, jak i cała gospodarka, ucierpiał w okresie 50-letniej walki o władzę pomiędzy Kadżarami i Zandami3. Jego ponowny rozkwit przypada na okres panowania Kadżarów (1794?1925), kiedy władcy zajęli się aktywną promocją dywanów w Europie8. Szach Naser ad-Din Szah Kadżar (1848?1896) prezentował dywany brytyjskiej królowej Wiktorii i na wystawie światowej w Wiedniu w 1873 roku8. W XIX wieku coraz więcej zagranicznych inwestorów angażowało się w masową produkcję dywanów w Iranie, budując manufaktury w Meszhedzie, Tebrizie, Kermanie i Soltanabadzie8. By zapewnić żywe kolory, preferowane przez odbiorców europejskich, zaczęto w produkcji dywanów stosować syntetyczne barwniki anilinowe, co pogorszyło jakość i trwałość wyrobów8. Proces ten został przyhamowany przez Rezę Pahlawiego, za którego panowania rząd wspierał rozwój tradycyjnego wytwórstwa8. Wraz z umacnianiem się zagranicznej klasy średniej i rosnącym popytem na perskie dywany, władze Iranu wsparły eksport wprowadzając przyjazne regulacje8.

Po rewolucji w 1979 roku irański przemysł dywanowy zaczął upadać, zarówno wskutek prowadzonych wojen, jak i trzynastoletniego embarga nałożonego przez Stany Zjednoczone. Udział Iranu w zachodnim rynku dywanowym spadł z 40% w 1980 roku do 16% w 1985 roku, a miejsce producentów irańskich zajęli chińscy9. Dawnej pozycji na rynku nie udało się odzyskać nawet po zdjęciu embarga, ponieważ wyroby chińskie są bardziej konkurencyjne cenowo.

Źródło: http://pl.wikipedia.org/wiki/Dywan_perski#Historia



© 2019 http://tsd.warszawa.pl/